Lisa Ekdahl: Bir Ferah Yeniyetmelik

Su gibi akıcı, kendi yolunu bulan bir sesi var Lisa Ekdahl'ın. İlk kez 2002 yazında, İzmir'de, sıcak mı sıcak bir Ağustos gecesinde, püfür püfür esen bir terasta duymuştum, "Now or Never" diye soran sesini. Eğlenceli, kıvrak bir şarkıydı. Sıradandı ama bir o kadar da sıradışıydı.
Sonradan bir kaç albümü daha dolandı kulaklarıma ama 'eğlencelik'ten öteye gitmedi benim için bu çocuksu ses. Ama tam bir çocuksuluk değil zaten sesindeki. Çocukluktan çıkış aralığının ses tonu. Koşuşturmacaların bitmediği ama aklın da daha alıp başını kaçmadığı ara bir devrenin. Eğlenceli, neşeli ve rahat.
Ekdahl'ın son albümü ise bir konser kaydı: Lisa Ekdahl at the Olympia, Paris. Görsel bir kayıt aynı zamanda. Konser kayıtlarını hep sevmişimdir; stüdyo kayıtlarına göre biraz daha saftır, daha az işlenmiştir, üstünde daha az oynanmıştır ve dinleyici de ister istemez bir parçasıdır konser kayıtlarının. Ekdahl'ın konser kaydını bana sevdiren ise bu az işlenmişliğin yanısıra yarım yüzyıllık şarkıların yorumlanışı oldu. Hem de bir konser sırasında: Nature Boy, April In Paris, Tea For Two en etkileyici olanları. Su gibi, doğal ve rahat. Öylece akıp gidiyor. Tüm şarkılar.
O ilk ergenliğin, o çocuksu yeni yetmeliğin ferahlığıyla. Dertsiz, tasasız. Hesapsız. Aklı bir karış havada olarak, sanki. Sanki...